در مورد مهربانى با اسيران جنگى و رعايت اصول انسانى در مورد آنها روايات فراوانى به ما رسيده است. غذا دادن به اسير حق مسلّم است بر كسى كه او را در اسارت دارد هر چند بخواهد او را روز بعد به قتل برساند، كافر باشد يا غير كافر. سفارش مولي علي(ع) درباره قاتلش كه فرمود: «اى فرزندم به حقّى كه من بر تو دارم سوگندت مى دهم كه غذا و نوشيدنى او را پاك و پاكيزه قرار دهى و تا موقع مرگِ من با او مدارا كن، از آنچه خودتان مى خوريد به او بدهيد و از آنچه مى نوشيد به او بنوشانيد» بيانگر اهميت اسلام به رفتار با اسير است.

قرآن درباره نحوه برخورد با «اسيران جنگى» مى فرمايد: «يا بر آنها منّت بگذاريد[و آزادشان كنيد]، يا از آنها فديه گرفته رهايشان سازيد». راه ديگر برده ساختن اسيران است و حكم چهارم كشتن آنهاست. گرفتن اسير، هم در عصر پيامبر(ص) و هم در عصر پيامبرانِ پيشين معمول بوده است. البته اسير گرفتن بايد بعد از تسلط كامل بر دشمن باشد و نبايد به خاطر اهداف مادى باشد. قرآن، به اسيران دلدارى مى دهد كه اگر خداوند، در دل هاى شما خيري ببيند بهتر از آنچه از شما گرفته شده به شما مى دهد و شما را مشمول آمرزش خود مى سازد.