امام علی(ع) در مقام ستایش پروردگار می فرماید: «ستايش پروردگار را بر آنچه گرفته و بخشيده و بر نعمتهايى كه عطا كرده و آزمونهايى كه به وسيله مشكلات مقرّر داشته». بر این اساس ممكن است گرفتن نعمتها خودش نعمتى باشد زيرا گاه وفور نعمت سبب دورى از خدا و بيگانگى با خلق مى شود. سپس در مقام هشدار مى فرمايد: «خدایی كه هر چيز مخفى نزد او حاضر است و به آن علم دارد و از آنچه در قلب خود پنهان داشته ایم، با خبر است». آری با علم به این اوصاف، چگونه ممکن است که انسان خود را آلوده به گناه سازد.