عبد الله بن عامر بن کُرَیز، پسر دايى عثمان، و نمونه عینى رفاه زدگانی بود که با انسانيت دشمني داشت. او از طرف عثمان به حکومت بصره و فارس گمارده شد. پس از مرگ عثمان و معزول شدن توسط امام علي(ع) تمام موجودي خزانه بصره را دزديد و به اصحاب جمل پيوست، بعد از شکست در جمل، به شام فرار کرد و داماد معاويه شد و سه سال ديگر فرماندار بصره شد. تمام زندگانى او سرشار از دنیاپرستى و بهره جویى از بیت المال مسلمین است .وی در سال 58 یا 59 درگذشت.