آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

عبد الله بن عامر بن کُرَیز، پسر دايى عثمان، و نمونه عینى رفاه زدگانی بود که با انسانيت دشمني داشت. او از طرف عثمان به حکومت بصره و فارس گمارده شد. پس از مرگ عثمان و معزول شدن توسط امام علي(ع) تمام موجودي خزانه بصره را دزديد و به اصحاب جمل پيوست، بعد از شکست در جمل، به شام فرار کرد و داماد معاويه شد و سه سال ديگر فرماندار بصره شد. تمام زندگانى او سرشار از دنیاپرستى و بهره جویى از بیت المال مسلمین است .وی در سال 58 یا 59 درگذشت.

عبد الله بن عامر بن کُرَیز، پسر دایى عثمان بود،(1) وی نمونه عینى از رفاه زدگانى بود که با هر آنچه ارزش انسانى داشت، به ستیزه جویى و دشمنى مى پرداخت. او در سن24 یا 25 سالگى از طرف عثمان به حکومت بصره منصوب شد(2) و افزون بر آن، حکومت منطقه فارس را نیز در دست گرفت(3).
پس از قتل عثمان، امام على(علیه السلام) او را از سمتش معزول ساخت. او با شناختی که از بصره داشت شبانه و مخفیانه تمام موجودى خزانه بصره را دزدید و به سمت مکّه فرار کرد.(4) او در برگشت وقتى که طلحه و زبیر و عایشه را در راه مکه دید، نزد آنان آمد و به آنان پیوست و آنها را به سوى بصره فرا خواند و به آنان به مبلغ یک میلیون درهم و نیز یکصد هزار شتر؛ که معمولا همه این اموال از بیت المال مسلمین بود کمک کرد، تا براى جنگ با امام على(علیه السلام) خود را آماده کنند(5).
عبد الله بن عامر پس از جنگ جمل به شام فرار کرد.(6) و داماد معاویه شد.(7) و در جنگ صِفّین نیز همراه لشکریان شام بود.(8)  و در زمان حکم رانی معاویه، سه سال دیگر فرماندار بصره شد.(9) که تمام زندگانى او سرشار از دنیاپرستى و آزمندى و بهره جویى از بیت المال مسلمین است.(10) وی در سال 58 و بنا بر نقلی دیگر در سال 59 هجرى درگذشت(11).