آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

شفاعت در عالَم تكوين آنقدر گسترده است كه تمام عالم هستى را در بر مى گيرد؛ زيرا كمك موجودات قوى تر به پرورش و نجات موجودات ضعيف تر در جاى جاى جهان تكوين به چشم مى خورد. قرار گرفتن پدر و مادر نيرومند در كنار نوزاد ضعيف، باغبان در كنار نهال ها، معلّم دانشمند در كنار طفل ابجد خوان، صحنه هايى از شفاعت تكوينى را خلق كرده است. حال اين الگوى روشن را از جهانِ تكوين به عالَمِ تشريع يعنى شفاعت هاى انبياء و اولياء براى گنهكاران مي بريم. همان گونه كه پرندگان كوچك و نوزاد به كمك پدر و مادر خود قادر به پرواز مي شوند، شفاعت كنندگان الهى نيز شفاعت شونده هاى ضعيف را كمك مى كنند تا به سوي سعادت و كمال پرواز كنند.

با يك نظر وسيع مى بينيم «شفاعت» از نظر مصداق هاى خارجى آنقدر گسترده است كه تمام عالَم هستى و جهانِ اسباب را در بر مى گيرد؛ زيرا كمك موجودات قوى تر به پرورش و نجات موجودات ضعيف تر در جاى جاى جهان تكوين به چشم مى خورد.
هنگامى كه بذر گياه شكافته مى شود و جوانه ضعيف و ناتوان از آن سر بر مى آورد، زمين مواد غذايى خود را در اختيار آن گذارده، آفتاب با حرارت و گرمى و نيروى مرموز خود بر آن مى تابد و ابرهاى پر بار، دانه هاى حيات بخش خود را پى در پى بر آن فرو مى ريزند تا اين موجود ضعيف و ناتوان قدرت گيرد و از لابلاى موانع بگذرد و سرانجام به درختى تنومند كه شاخه هایش پر از ميوه است مبدّل گردد، اين يك صحنه روشن از شفاعت تكوينى است.
قرار گرفتن پدر و مادر نيرومند در كنار نوزاد ضعيف، باغبان در كنار نهال ها، معلّم دانشمند در كنار طفل ابجد خوان، صحنه هاى ديگرى از شفاعت تكوينى مى باشد و به اين ترتيب تمام عالَمِ اسباب و علّت و معلول را مى توان صحنه هاى گوناگونى از اين شفاعت شمرد.
مسلماً آفتاب و باد و باران و زمين هرگز به يارى چوب خشك نمى شتابند. آن، هيزم است و سرنوشتى جز سوختن ندارد؛ بلكه به كمك جوانه هاى نوخاسته، نهال هاى ضعيف و خلاصه موجوداتى كه نوعى شايستگى را براى كمال در خود حفظ كرده اند، مى شتابند.
هرگاه اين الگوى روشن را از جهان تكوين به عالم تشريع يعنى شفاعت هاى انبياء و اولياء براى گنهكاران ببريم، هم مفهوم واقعى شفاعت قرآنى روشن خواهد شد و هم به تمام ايرادهاى ناآگاهان پاسخ داده مى شود و در اين حال شفاعت مفهوم تربيتى خود را كاملا نشان مى دهد.
جالب اينكه اميرمؤمنان علي(عليه السلام) در «نهج البلاغه» در كلمات قصارش جمله اى دارد كه اين معنا را با تعبير بسيار زيبايى منعكس ساخته، مى فرمايد: «الشَّفِيعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ»(1)؛ (شفاعت كننده، بال و پر طلب كننده است!)
همان گونه كه پرندگانِ كوچك و نوزاد كه قادر بر پرواز نيستند به كمك پدر و مادر خويش به پرواز در مى آيند و آنها به حكم بال و پر او هستند و به او كمك مى كنند تا به صورت يك پرنده كامل در آيد، شفاعت كنندگانِ الهى نيز شفاعت شونده هاى ضعيف را كمك مى كنند تا در آسمان سعادت و كمال به پرواز در آيند! (دقت كنيد).(2)

گردآوري از كتاب: پيام قرآن‏، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: جمعى از فضلاء، دار الكتب الاسلامية‏، تهران‏، ‏1386 شمسی‏، چاپ: نهم، ج 6، ص 522.

مطالعه کتاب: http://mk6.ir/GpKmG