آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اينكه بعضي ها خلودِ كافران در دوزخ را «خلود نوعى» دانسته اند، با آيات خلود و جاودانگى عذاب كفّار سازگار نيست؛ چراكه ظهور يا صريح اين آيات، «خلود شخصى» است و پناه بردن آنها به اين گونه توجيهات به خاطر ناتواني در حل مشكلات بحث خلود است.

درباره خلود كافران در دوزخ، بعضى خلود را «خلود نوعى» دانسته اند نه شخصى، به اين معنا كه نوع «انسان كافر» تا ابد در دوزخ مى ماند؛ ولى اشخاص عوض مى شوند. به اين ترتيب كه هر يك از آنها مدّت معيّنى در دوزخ مى مانند؛ اما چون جاى خود را به ديگرى مى دهد بقاى نوع انسان در دوزخ ابدى خواهد بود! مفهوم اين سخن آن است كه در آينده نيز خلق ديگرى در دنيا مى آيد، باز هم گروهى مسير انحراف را مى پيمايند و باز هم طعمه آتش دوزخ مى شوند و دخول آنها در دوزخ هنگامى خواهد بود كه خلق پيشين، از آن نجات مى يابند!(1)
اين سخن با آيات خلود و جاودانگى عذاب كفّار سازگار نيست و مختصر دقّتى در آيات «قرآن» براى پى بردن به اين ناسازگارى كافى مى باشد؛ چرا كه ظهور يا صريح اين آيات خلود شخصى است و اين گونه توجيهات به خاطر این است كه چون نتوانسته اند مشكلات بحث خلود را حل كنند، به اين گونه توجيهات پناه برده اند (چون نديدند حقيقت، ره افسانه زدند).(2)

گردآوري از كتاب: پيام قرآن‏، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: جمعى از فضلاء، دار الكتب الاسلامية‏، تهران‏، ‏1386 شمسی‏، چاپ: نهم، ج 6، ص 499.

مطالعه کتاب: http://mk6.ir/KaCsD