آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

حضرت علي(ع) در بخشی از خطبه 153 «نهج البلاغه»، به چهار وصف از اوصاف انسان های گمراه اشاره مي كند: با غافلان همراه بودن، با گنهكاران همنشين شدن، انحراف از مسیر صحیحی که او را به حقّ برساند، نداشتن پیشوایی صالح و باتقوی.

امام علي(عليه السلام) در بخشی از خطبه 153 «نهج البلاغه»، از انسان هاى گمراه سخن مى گويد و چهار وصف از اوصاف آنها را بيان مى دارد، مى فرمايد: (او [انسان گمراه] در اين چند روزى كه خدا به او مهلت داده [تا با اعمال صالح، سعادت جاويدان را براى خود فراهم سازد] پيوسته با غافلان به سوى سقوط مى رود و همه روز با گنهكاران به سر مى برد، بى آن كه در طريقى گام نهد كه او را به حقّ برساند، يا پيشوايى برگزيند كه قائد و راهنماى او باشد)؛ «وَ هُوَ فِي مُهْلَةٍ مِنَ اللهِ يَهْوِي(1) مَعَ الْغَافِلِينَ، وَ يَغْدُو مَعَ الْمُذْنِبِينَ، بِلَا سَبِيلٍ قَاصِدٍ، وَ لَا إِمَامٍ قَائِدٍ».
آرى! اسباب بدبختى او در اين چهار امر خلاصه مى شود، با غافلان همراه بودن و سقوط كردن و با گنهكاران همنشين شدن، از راه راست حركت نكردن و پيشواى صالحى برنگزيدن.
تعبير به «امام قائد» ممكن است اشاره به امامان معصوم(عليهم السلام) باشد يا هر پيشواى عالم و با تقوايى كه پيرو معصومين(ع) است و در هر حال، نقش رهبرى صالحان را در هدايت و نجات انسان ها مشخص مى كند؛ همان گونه كه نقش همنشينى با غافلان و گنهكاران را در بدبختى و سقوط انسان روشن مى سازد.(2)