آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در سوره «نساء» اجازه جدائى مرد از زن را به هنگام ناسازگارى داده و آنها را نسبت به زندگانى آينده اميدوار ‌كرده تا مأيوس نشوند. قرآن مى فرمايد. «و اگر از هم جدا شوند، خدا هر كدام از آنها را با فضل خود، بى نياز مى كند؛ و او داراى احسان گسترده و حكيم است». از يك سو به آنها مژده بى نيازى مى دهد كه اين، مناسب با توصيف خدا به «واسع» است و از سوى ديگر تشريع طلاق با مقتضى حكيم بودن او مي سازد؛ چرا كه اگر قانون طلاق را تشريع نمى كرد كار دو همسر به بن بست مى كشيد و آنها را منحرف مى كرد.

در سوره «نساء» بعد از آن كه خداوند اجازه جدائى مرد از زن را به هنگام ناسازگارى مى دهد، آنها را نسبت به زندگانى آينده خود اميدوار مى سازد، تا مأيوس نشوند و گِرد كار خلافى نروند؛ خداوند مى فرمايد. (و اگر [راهى براى اصلاح در ميان خود نيابند، و] از هم جدا شوند، خدا هر كدام از آنها را با گشايش و فضل خويش، بى‌ نياز مى كند؛ و خداوند، داراى فضل و احسان گسترده، و حكيم است)؛ «وَإِن يَتَفَرَّقَا يُغْنِ اللَّهُ كُلًّا مِّن سَعَتِهِ ۚ وَكَانَ اللَّهُ وَاسِعًا حَكِيما».(1)
خداوند در این جا از يك سو به آنها مژده غنا و بى نيازى به واسطه فضل و كَرَمش مى دهد كه اين مناسب با توصيف خداوند به «واسع» است؛ و از سوى ديگر طلاق را تشريع كرده و اجازه جدائى زن و مرد را در شرايط خاصّى داده است؛ و اين مقتضى حكيم بودن او است؛ چرا كه اگر در قانون خود - همچون قوانين ساختگى مسيحيّت امروز - طلاق را تشريع نمى كرد كار دو همسر در موارد ضرورت جدائى به بن‌ بست مى كشيد، و آنها را در جهنّمى سوزان كه راه نجاتى از آن نبود گرفتار مى‌ ساخت، و زمينه هرگونه انحراف اخلاقى و جنايات و تضييع حقوق دو طرف و فرزندان آنها را سبب می شد.(2)