پاسخ اجمالی:
كثرت نشانه های خدا در آسمان و زيبائى هاى بى نظير آن، موجب شده قرآن و روايات انسان را به مطالعه در این پدیده دعوت كنند. قرآن می فرماید: «آيا آنها به آسمانى كه بالاى سرشان است نگاه نكردند كه چگونه ما آن را بنا كرده ايم، و بوسيله ستارگان زينت بخشيده‌ايم». همچنین در روايات توصیه شده كه كه شب زنده داران قبل از عبادت نگاهى به آسمان بيفكنند. لذا پيامبر(ص) در هنگام نماز شب، نخست مسواك مى كرد و سپس نظرى به آسمان مى افكند، و آیه «اِنَّ فِى خَلْقِ السَّماواتِ وَ اْلأَرْضِ...» را زمزمه مى کرد.
پاسخ تفصیلی:
كثرت و وفور آيات خداوند در پهنه آسمان ها، و زيبائى هاى بى نظير آسمان شب، سبب شده است كه قرآن مجيد و روايات اسلامى همه انسان ها مخصوصا مؤمنان را براى كسب ايمان بيشتر، به مطالعه آسمان ها دعوت كنند. قرآن مجيد، در آيه 6 سوره ق مى گويد: «اَفَلَمْ يَنْظُرُوْا اِلى السَّماءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْناها وَ زَيَّناها وَ مالَها مِنْ فُرُوْجٍ»؛ (آیا آنان به آسمان بالاى سرشان نگاه نکردند که چگونه ما آن را بنا کرده ایم، و چگونه آن را [بوسیله ستارگان] زینت بخشیده ایم و هیچ شکاف و شکستى در آن نیست؟!). مخصوصا در روايات اسلامى دستور داده شده است كه وقتى سحرخيزان براى نماز شب بپا مى خيزند؛ نخست نگاهى به آسمان بيفكنند و آيات آخر سوره آل عمران «اِنَّ فِى خَلْقِ السَّماواتِ وَ اْلأَرْضِ...»؛ را كه تمام اين حقايق به شكل عارفانه اى در آن منعكس است بخوانند؛ و بعد به عبادت و نيايش پردازند. نيايشى آكنده از عطر توحيد و معرفة الله.(1) در روايتى نيز نقل شده كه پيامبر اكرم (صلوات الله علیه) هرگاه براى نماز شب بر مى‌خاست، نخست مسواك مى كرد و سپس نظرى به آسمان مى افكند، و اين آيات را زمزمه مى نمود.(2)
در حالات اميرمؤمنان على(علیه السلام) نيز آمده است كه يكى از يارانش به نام «حَبَّه عُرَنِى» مى گويد: شبى با «نُوف» (يكى از اصحاب على(ع)) در صحن دار الاماره خوابيده بوديم. در آخر شب، ديديم على(علیه السلام) دستش را بر ديوار نهاده و نظرى به آسمان مى افكند، همچون والهان شيدا، و اين آيات را تلاوت مى كند: «اِنَّ فى خَلْقِ السَّماواتِ وَ اْلأَرْضِ...» و باز تكرار مى كند، گوئى عقل او به پرواز در آمده است. سپس رو به من كرد و فرمود: «اى حبّه بيدارى يا خواب؟» عرض كردم «بيدارم، تو در اين حالتى، ما چگونه (خواب) باشيم؟». سپس شروع كرد به اشك ريختن، بعد فرمود: «اى حبّه! خداوند موقفى دارد، و ما را در پيشگاه او موقفى است؛ چيزى از اعمال ما بر او مكتوم نمى ماند، و او به من و تو از رگ گردنمان نزديك تر است...».(3)
اين روايات نشان مى دهد كه اولياء الله، هيچگاه از اين مطالعه انديشه برانگيز و ايمان آفرين غافل نمى شدند؛ و از آفرينش آسمان ها و نظام حاكم بر آن هميشه الهام مى گرفتند.(4)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.