آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

با این که قرآن به هنگام ذکر آیات الهی مربوط به آسمان و زمین، و حیوانات و گیاهان، بسیاری از جزئیات را شرح می دهد، اما هنگامی که به مساله روح می رسد، تنها می گوید: «بگو روح از فرمان پروردگار من است، و علم شما براى فهم اسرار آن ناچيز است»؛ و در جای دیگر روح را به خودش نسبت داده و می فرماید: «و در او از روح خود [روحى شایسته و بزرگ] دمیدم». در واقع همه اين تعبيرات حاكى از آن است كه آفرينش روح با آفرينش ساير موجودات متفاوت است؛ و اين نيست مگر به خاطر پيچيدگى مسأله روح و اسرار فوق‌العاده آن.

با اينكه قرآن مجيد به هنگام ذكر آيات الهى مربوط به آسمان و زمين، و گياهان و حيوانات، بسيارى از جزئيات آنها را شرح مى‌ دهد، ولى هنگامى كه به مسأله روح مى‌ رسد تنها مى‌ فرماید: «قُلِ الرُّوْحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّى وَ ما أُوتِيْتُمْ مِنَ الْعِلْمِ اِلّا قَلِيْلا»(1)؛ (بگو روح از فرمان پروردگار من است، و علم شما براى فهم اسرار آن ناچيز است). و يا مى‌ فرماید: (قسم به كسى كه جان آدمى را نظام بخشيد)؛ «وَ نَفْسٍ وَ ما سَوّاها»(2) يا تعبير به انشاء خلق ديگر كرده و می فرماید: «ثُمُّ اَنْشَأناهُ خَلْقآ آخَرَ»(3)؛ (بعد از تكامل نطفه ما آفرينش جديدى به انسان داديم). همچنین در آیه دیگر روح را به خودش نسبت داده و می فرماید: «وَ نَفَخْتُ فِيْه مِنْ رُوحِى»(4)؛ (و در او از روح خود [روحى شایسته و بزرگ] دمیدم).
همه اين تعبيرات حاكى از آن است كه آفرينش روح با آفرينش ساير موجودات متفاوت است؛ و اين نيست مگر به خاطر پيچيدگى مسأله روح و اسرار فوق‌العاده آن.(5)