آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

تاریخ نشان می دهد كه موانع رشد و تكامل انسان جز با قدرت و شدت عمل از سر راه برداشته نمى شود و تعاليم اخلاقى و اصول تربيتى هر چند تاثيرهاى ژرف و گسترده داشته است، ليكن فقط در افراد نجيب موثر بوده است و در طبقه سلطه طلب و استثمارگر كه منابع اقتصادى سياسى و نظامى جوامع را در دست داشته و دارند، يا هيچ تاثيرى نداشته و يا تاثير آن تحول آفرين و دگرگون ساز نبوده است، لذا براى تربيت و هدايت آنان بايد از اهرم قدرت به عنوان يك ضرورت براى دستيابى به هدف هاى انسانى بهره گرفت.

از كارهاى حتمى امام موعود(عجل الله تعالی فرجه) جنگى تمام عيار با تمام انسان هاى خون آشام است. در مسئله جنگ ممكن است چنين انگاشته شود كه هدايت انسان و ساختن جامعه بشرى با دعوت اخلاقى و تربيت درست امكان پذير است و نياز به خونريزى و جنگ نيست؟
در پاسخ بايد گفت: مطالعه تاريخ بشرى از روزى كه تاريخى بر جاى مانده است به خوبى اين واقعيت را آشكار مى سازد كه موانع راه رشد و تكامل انسان جز با قدرت و خونريزى از سر راه برداشته نمى شود و تعاليم اخلاقى و اصول تربيتى هر چند تأثيرهاى ژرف و گسترده داشته است ليكن اين تأثيرها در افراد نجيب بوده است و در طبقه سلطه طلب و دنيادار و استثمارگر - كه منابع اقتصادى سياسى و نظامى جامعه ها را در دست داشته و دارند - يا هيچ تأثيرى نداشته و يا تأثير آن تحول آفرين و دگرگون ساز نبوده است.

آری براى تربيت و هدايت آنان بايد عامل ديگرى به كار مى رفته است تا سد راه انسان ها نگردند و راه رشد را بر توده ها نبندند، تا همگان بتوانند بى هيچ گونه مانعى به راه رشد خويش ادامه دهند. از اين رو مسئله جنگ و كاربرد نيرو به عنوان يك ضرورت براى دستيابى به هدف هاى انسانى مطرح مى گردد. اسلام، با توجه به همين واقعيت ها جنگ را نه به عنوان هدف و آرمان؛ بلكه به عنوان راه و وسيله براى تحقق توحيد و عدل پذيرفته است. در قرآن كريم آمده است: «وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَ يَكُونَ الدِّينُ لِلَّه ...»(1)؛ (با آنان نبرد كنيد تا ديگر فتنه اى نباشد و دين همه اش براى خدا گردد ...).
از اين رو پيامبر اسلام(صلى الله عليه و آله) كه رحمة للعالمين است فرمود: «الْخَيْرُ كُلُّهُ فِي السَّيْفِ وَ تَحْتَ ظِلِّ السَّيْفِ وَ لَا يُقِيمُ النَّاسَ إِلَّا السَّيْفُ وَ السُّيُوفُ مَقَالِيدُ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ»(2)؛ (تمام نيكى و خير در شمشير است و در زير سايه شمشير و مردمان را جز شمشير راست نمى كند و شمشيرها كليدهاى بهشت و دوزخند).
امام باقر(عليه السلام) فرمود: «إِنَّ فِي الْقَائِمِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ(صلی الله عليه وآله) شَبَهاً مِنْ خَمْسَةٍ مِنَ الرُّسُلِ ... وَ أَمَّا شَبَهُهُ مِنْ جَدِّهِ الْمُصْطَفَى(صلی الله عليه وآله) فَخُرُوجُهُ بِالسَّيْفِ وَ قَتْلُهُ أَعْدَاءَ اللَّهِ وَ أَعْدَاءَ رَسُولِهِ ص وَ الْجَبَّارِينَ وَ الطَّوَاغِيتَ وَ أَنَّهُ يُنْصَرُ بِالسَّيْفِ وَ الرُّعْبِ ...»(3)؛ (قائم آل محمد(صلى الله عليه و آله) شباهت هايى با پنج تن از پيامبران دارد ... اما شباهت او به جد خود رسول اكرم(صلى الله عليه و آله) قيام با شمشير و كشتن دشمنان خدا و پيامبرش و جباران و سركشان است، او با شمشير و ترس [كه در دل جباران افكنده مى شود] مدد [و ياري] مى گردد).(4)