آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

الهيّون، «دعا» را نوعي فضولی نمودن در کار خدا مي دانند و آن را مخالف با روح تسليم و رضا می پندارند. در پاسخ می گوییم: گرچه خدا حکیم است و آنچه به صلاح بندگان است به آنها می دهد؛ ولی این عطاء الهی بر اساس شایستگی و لیاقت افراد است و دعا كنندگان واقعى ميزان اين شايستگى را در پرتو دعا بالا مى برند و به همان نسبت سهم بيشترى از آن مواهب خواهند گرفت.

از ديدگاه الهيّون، «دعا» يك نوع معارضه با حكمت خداوند و به اصطلاح فضولى در كار خداست! چراكه اگر كسى به حكمت و بي ‏نيازى مبدأ جهان هستى و علاقه او به بندگانش ايمان داشته باشد، براى او دستورى تعيين نمي كند؛ مگر ممكن است چيزى به صلاح باشد و خدا دريغ دارد؟

در پاسخ بايد گفت: درست است كه خداوند حكيم و مهربان است و آن چه به صلاح بندگان باشد، بى كم و كاست به آنها خواهد داد؛ ولى به همان دليل كه حكيم است، مواهب او نسبت مستقيمى با شايستگى ها و لياقت هاى افراد دارد و دعا كنندگان واقعى ميزان اين شايستگى را در پرتو دعا بالا مى برند و به همان نسبت سهم بيشترى از آن مواهب خواهند گرفت.
روح انسانها، همانند پيمانه هايى است كه با آن، از اقيانوس بى پايانى آب برمى دارند و يا همانند سرزمين هايى است كه در زير باران حيات بخشى قرار گرفته، هر قدر ظرفيّت آن پيمانه ها و گستردگى اين زمينها بيشتر باشد، بهره فزونتر از آن اقيانوس يا قطرات باران خواهند گرفت.

اگر دعا آميخته با شرايط اساسى باشد، ظرفيّت وجودى انسان را بيشتر و گستردگى آن را زيادتر مى كند. بنابراين، ايمان به تأثير دعا، عين ايمان به حكمت خدا است. گرچه تصوّر تأثير معنوى دعا براى ماترياليستها مشكل است ولى براى معتقدان به جهان ماوراى طبيعت مشكل نيست. «الكسيس كارل» در كتاب «نيايش» روى اين مسأله تأكيد كرده و از طريق تجربى، ثبوت آن را قطعى مى شمارد و مى گويد: «نيايش گاهى تأثيرات شگفت آورى دارد، بيمارانى بوده اند كه تقريباً به طور آنى از دردهايى چون جذام، سرطان، عفونت كليه و زخم هاى مزمن و سل ريوى و... شفا يافته اند».(1)،(2)