پاسخ اجمالی:
امام جواد(ع) درباره وظيفه مسلمانان نسبت به قرآن مي‌فرمايد: «هر امّتى كه كتاب خدا را رها كند، خداوند «علم الكتاب»، روح و حقيقت كتاب را از ميان آنها بر مى‌دارد و در زمانى كه دشمنان را دوست مى‌دارند، آنان را بر ايشان مسلّط مى‌كند».
پاسخ تفصیلی:
امام جواد(علیه السلام) درباره وظيفه مسلمانان نسبت به قرآن مي‌فرمايد: «كَتَبَ الامام محمد التَّقِي(عليه السلام) إلى سَعْدِ الخَيْرِ(1): ... وَ كُلُّ أُمَّةٍ قَدْ رَفَعَ اللهُ عَنْهُمْ عِلْمَ الكِتَابِ حَيْنَ نَبَذُوُهُ وَ وَلاّهُمْ عَدُوَّهُمْ حَيْنَ تُوَلُّوُه وَ كَانَ مِنْ نَبْذِهِمُ الْكِتَابَ أَنْ أَقَامُوا حُرُوفَهُ وَ حَرِّفوا حُدُودَهُ فَهُمْ يَرْوُونَهُ وَ لاَيَرْعُونَهُ وَ الجُهَّالُ يُعْجِبُهُمْ حِفْظُهُمْ لِلرَّوَايَةِ وَ الْعُلَمَاءُ يَحْزُنُهُمْ تَرْكُهُمْ لِلرَّعَايَةِ...»(2)؛ (امام جواد(عليه السلام) به سعد الخير نوشتند:... هر امّتى كه كتاب الله را رها كنند، خداوند «علم الكتاب»، روح و حقيقت كتاب را از ميان آنها بر مى‌دارد و در زمانى كه دشمنان را دوست مى‌دارند، آنان را بر ايشان مسلّط مى‌كند. «نبذ» كتاب به اين است كه حروف و الفاظ آن را به پا مى‌دارند؛ ولى حدود آن را رعايت نمى‌كنند و جاهلان از حفظ الفاظ توسّط آنها خوشحال مى‌شوند؛ ولى علما از عدم رعايت آن محزون مى‌شوند).
شرح حديث:
دو گونه به قرآن مى‌توان نگريست:
1. قرآن داراي الفاظ مقدّسى است، به گونه‌اى كه دست بى‌وضو بر آن نمى‌توان گذاشت.
2. قرآن برنامه‌اى متعالى دارد.
اگر فقط الفاظ را مقدّس دانستيم، در الفاظ متوقّف مى‌شويم؛ ولى اگر آن را برنامه هم دانستيم، در زندگى دخالت مى‌دهيم.
برخورد امروز ما مسلمانان با قرآن چگونه است؟
در جامعه امروز ما بعد از پيروزى انقلاب به قرآن بهاى زيادى داده شده و بحث‌هاى تخصّصى قرآن، قاريان و حافظان قرآن فراوان است و دانشگاه‌هاى قرآنى متعدّدى تأسيس شده است كه همه اين امور نوعى برخورد با الفاظ مقدّس است نه به عنوان يك برنامه متعالى. از جمله برنامه‌هاى متعالى قرآن، سفارش به امانت‌دارى است؛ امّا اين سؤال مطرح است كه ما تا چه اندازه امانتدار هستيم، يعنى تا چه اندازه امانت در اموال، اولاد، مكتب اهل بيت(عليهم السلام) و... را رعايت مى‌كنيم؟ و يا قرآن مى‌گويد: «وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ»(3)؛ (واى بر كم‌فروشان)؛ ولى بايد بدانيم كه «مطففين» معناى گسترده‌اى دارد و هر كس در كار خودش كم بگذارد، مصداق آن قرار مى‌گيرد.
بنابراين در عين اينكه به قرائت، تجويد و حفظ قرآن اهمّيّت مى‌دهيم، بايد به حدود و معانى آن هم اهمّيّت دهيم.(4)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.