آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از مجموعه آيات قرآن و روايات معصومان(ع) استفاده مى شود كه تنها از دو راه مى توان به فرزند مشروع دست يافت: نخست از طريق نكاح و ازدواج، و ديگر آنچه بر اثر شبهه و اشتباه در موضوع حاصل شده كه در حكم آميزش حلال است. بنابراين، اگر نطفه مرد بيگانه اى را با تخمك زنى بيگانه تركيب نموده، و از آن فرزندى به وجود بيايد، و آنها از حكم شرعى آن نيز اطّلاع داشته باشند، فرزند حاصل نامشروع خواهد بود، زيرا نه ازدواجى صورت گرفته، و نه اشتباهى رخ داده است؛ بلكه شبيه زنا و سفاح مى باشد.

از مجموعه آيات قرآن و روايات معصومان(علیهم السلام) استفاده مى شود كه تنها از دو راه مى توان به فرزند مشروع دست يافت: نخست از طريق نكاح و ازدواج، و ديگر آنچه بر اثر شبهه و اشتباه در موضوع حاصل شده كه در حكم آميزش حلال است.
بنابراين، اگر نطفه مرد بيگانه اى را با تخمك زنى بيگانه تركيب نموده، و از آن فرزندى به وجود بيايد، و آنها از حكم شرعى آن نيز اطّلاع داشته باشند، فرزند حاصل نامشروع خواهد بود، زيرا نه ازدواجى صورت گرفته، و نه اشتباهى رخ داده است؛ بلكه شبيه زنا و سفاح مى باشد، و در يك جمله كوتاه، در منابع قرآن و حديث فرزندى جز از راه نكاح يا شبهه نمى يابيم؛ مگر ولد نامشروع، و قسم چهارمى(1) متصوّر نمى شود.
براى مطلب مذكور سه شاهد و قرينه مى توان بيان كرد:
الف) اگر كسى تلقيح نطفه زن و مرد بيگانه اى را تجويز كند، لازمه اش اجتماع آب دو مرد در رحم يك زن در زمان واحد است! زيرا اگر زن، پذيراى نطفه بيگانه باشد، ممكن است پس از تلقيح و قبل از وضع حمل با همسر خود آميزش كند و إنزال صورت گيرد. در اين صورت نطفه و منى آن مرد بيگانه با منى همسرش در رحم او جمع مى شود! آيا هيچ فقيهى اجازه اين كار را مى دهد؟!
ب) حرمت زنا تنها به خاطر دخول عضو مخصوص در عضو مخصوص جنس مخالف نيست، بلكه انتقال نطفه و إنزال نيز تأثيرى در حرمت زنا دارد؛ هر چند عمل منافى عفّت بدون إنزال نيز حرام است.
به تعبير ديگر مى توان دخول را مقدّمه، و انتقال نطفه را ذى المقدّمه، و اوّلى را سبب و إنزال را مسبّب شمرد. در اين صورت، آيا معقول است كه مقدّمه يا سبب، كارى حرام محسوب شود، ولى ذى المقدّمه يا مسبّب حرام نباشد؟ رواياتى كه در مورد فلسفه تحريم زنا وارد شده نيز مويّد اين مطلب است.
ج) اصلِ احتياطِ در امرِ نكاح نيز ما را به همين نظريّه سوق مى دهد. در روايات متعدّدى به ما دستور داده اند كه در امر ازدواج سختگير و محتاط باشيم، چرا كه منشأ توالد «لاَنَّهُ الْفَرْجُ وَ مِنْهُ الْوَلَدُ»، تناسل و توارث است، و احتياط در اين امور لازم مى باشد.
نتيجه اين كه تلقيح نطفه مرد اجنبى با تخمك زن اجنبيّه حرام، و شبيه زناست، و فرزند حاصل از آن همانند فرزند نامشروع است.(2)