آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ایشان درباره استفاده از فرصت عمر به همگان توصیه می کنند تا قبل از اینکه ريسمان مرگ بر گلوى شما نيفتاده و روح براى كسب كمالات آزاد است و مى توانيد با كمك يكديگر مشكلات را حل كنيد و راه توبه باز است از اين فرصت گرانبها استفاده كنيد و قبل از آنكه در سختى، ترس و نابودى قرار گيريد و مرگ فرا رسد و قبل از آنكه دست قدرت خداوند مقتدر، شما را بگيرد فرصت ها را مغتنم بدانيد و زاد و توشه سفر آخرت را برگيريد كه اگر اين فرصت ها از دست برود، نه راه بازگشتى وجود دارد و نه دیگر پشيمانى سودى دارد!

امام علی(عليه السلام) در آخرين بخش از خطبه 83 نهج البلاغه، همه بندگان خدا را مخاطب ساخته و با جمله هاى كوتاه، زيبا و پرمعنا، براى از دست ندادن فرصت ها، پيش از پايان گرفتن زندگى، هشدار مى دهد و مى فرمايد: (اى بندگان خدا! هم اكنون كه ريسمان مرگ بر گلوى شما نيفتاده و روح [براى بدست آوردن كمالات] آزاد است و بدنها راحت و مى توانيد با كمك يكديگر مشكلات را حل كنيد و هنوز مهلتى داريد و فرصت براى تصميم گرفتن باقى است و راه توبه و بازگشت از گناه باز است [از اين فرصت هاى گرانبها استفاده كنيد] پيش از آنكه در سختى، تنگنا، ترس و نابودى قرار گيريد و پيش از فرا رسيدن مرگى كه در انتظار است و قبل از آنكه دست قدرت خداوند قوىّ مقتدر، شما را بگيرد [آرى پيش از همه اينها فرصت را مغتنم بدانيد و زاد و توشه سفر آخرت را از اين جهان برگيريد كه اگر اين فرصت ها از دست برود، نه راه بازگشتى وجود دارد و نه پشيمانى سودى دارد!])؛ «اَلآنَ عِبَادَ اللهِ وَ الْخِنَاقُ(1)مُهْمَلٌ وَ الرُّوحُ مُرْسَلٌ فِي فَيْنَةِ(2)الاِرْشَادِ وَ رَاحَةِ الاَجْسَادِ وَ بَاحَةِ(3)الاِحْتِشَادِ(4)وَ مَهَلِ الْبَقِيَّةِ وَ أُنُفِ الْمَشِيَّةِ وَ إِنْظَارِ التَّوْبَةِ وَ انْفِسَاحِ الْحَوْبَةِ(5)قَبْلَ الضَّنْكِ(6)وَ الْمَضِيقِ وَ الرَّوْعِ وَ الزُّهُوقِ(7)وَ قَبْلَ قُدُومِ الْغَائِبِ الْمُنْتَظَرِ وَ إِخْذَةِ الْعَزِيزِ الْمُقْتَدِرِ».
آنچه امام(عليه السلام) در جمله هاى بالا فرمود، ابعاد مختلف فرصت هايى است كه انسان در دست دارد: باقى بودن عمر، آرامش روح، راحتى جسم، امكان كسب كمالات، امكان اجتماع و مشورت، بقاء فرصت براى تصميم گيرى، توانايى بر توبه و بازگشت از گناه. هر يك از اينها بخشى از فرصت هاى عظيم و گرانبهاى آدمى را تشكيل مى دهد كه با وجود آن، همه كار مى توان كرد و هر خير و سعادتى قابل اكتساب است؛ در حالى كه ممكن است يك روز ديگر همه اينها از دست برود و تمام سرمايه هاى سعادت انسان، نابود گردد و چه غافلند كسانى كه به اين واقعيتها توجّه ندارند و همچون گوسفندان، در اين چراگاهِ زندگى به لذّات زودگذر سرگرمند و از گرگِ اَجَل كه يكايك از اين گله مى برد، بى خبرند و آسوده مى چرند.(8)