پاسخ اجمالی:
عبادت كردن مهم نيست؛ عاشق عبادت بودن مهم است؛ همچنانکه جنگ كردن مهم نيست دوست داشتن جهاد في سبيل الله مهم است و لذا همه جنگ آورانِ جهان محو شدند و فقط نام رزمندگان اسلامي است كه در جهان براي هميشه مي ماند، آری دوست دارِ جهاد في سبيل الله براي ابد زنده است و حقیقت این است که بين كسي كه مي گويد: من نماز مي خوانم و فرمايش سيدالشهدا(علیه السلام) كه مي فرمايد: «من نماز را دوست دارم»، فرق بسيار است.
پاسخ تفصیلی:
عبادت كردن مهم نيست؛ عاشق عبادت بودن، نماز و باطن آن را دوست داشتن مهم است. جنگ كردن مهم نيست مهم آن است كه انسان جهاد في سبيل الله را دوست داشته باشد.
همه جنگ آورانِ جهان طبيعت محو شدند و فقط نام رزمندگان اسلامي در جهان ماند و براي هميشه مي ماند. مگر در حمله مغول كشتار وحشيانه كم بود؟ چه انسانهايي كه پوست سرشان را كندند و آنها را پر از كاه كرده روي نيها قرار دادند! چرا فقط در كتابهاي تاريخ دفن شدند؟ چرا اين حرفها باقي نماند؟ در حمله مغول بعضي را تكه تكه كرده، سر را به يك قسمت، دستها را به يك قسمت، پاها را به قسمتي؛ بين بغداد و تبريز و شيراز تقسيم كردند تا مردم آن مناطق وحشت زده و خاموش شوند! اين وقايع فقط در كتابهاي تاريخ ماند و چون روح و باطني ندارد دفن مي شود و اثري از آن باقي نمي ماند.
امّا رزم آوران اسلامي، تاريخ را متوجه خود مي كنند؛ چون جنگشان داراي روح است. براي دنيا و مقام و براي خود نيست. كسي كه براي خاك مي جنگد خونش هم به اندازه خاك مي ارزد؛ ولي اگر براي خدا جنگيد، خونش «ثار الله» است و خونهاي او ياد خداست.
دوست دارِ جهاد في سبيل الله براي ابد زنده است. نمازگزار و روزه بگير، براي ابد زنده است. بين كسي كه مي گويد: من نماز مي خوانم و فرمايش سيدالشهدا(علیه السلام) كه مي فرمايد: «من نماز را دوست دارم»، فرق بسيار است.
در روايتي از امام صادق(علیه السلام) نقل شده: «لَا يَجْمَعُ اللَّه لِمُؤْمِنٍ الْوَرَعَ وَ الزُّهْدَ فِي الدُّنْيَا إِلَّا رَجَوْتُ لَهُ الْجَنَّةَ ثُمَّ قَالَ وَ إِنِّي لَأُحِبُّ لِلرَّجُلِ الْمُؤْمِنِ مِنْكُمْ إِذَا قَامَ فِي صَلَاتِهِ أَنْ يُقْبِلَ بِقَلْبِهِ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى وَ لَا يَشْغَلَهُ بِأَمْرِ الدُّنْيَا فَلَيْسَ مِنْ مُؤْمِنٍ يُقْبِلُ بِقَلْبِهِ فِي صَلَاتِهِ إِلَى اللَّهِ إِلَّا أَقْبَلَ اللَّهُ إِلَيْهِ بِوَجْهِهِ وَ أَقْبَلَ بِقُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ إِلَيْهِ بِالْمَحَبَّةِ لَهُ بَعْدَ حُبِّ اللَّهِ إِيَّاه»(1)؛ (اگر براي مؤمن زهد و ورع جمع شد من اميد بهشت دارم. من دوست دارم كه نماز را با توجه بخوانيد و چيزي شما را مشغول نكند. پس مؤمني نيست كه با قلبش رو به خدا كند، جز اينكه خداوند به او رو كرده و دلهاي مؤمنان را جايگاه محبت او قرار مي دهد).(2)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.