آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«هَوى» به معناى تمايل نفس به شهوات است. این واژه در اصل به معناى سقوط از بلندى به پايين است، چرا كه سبب مى شود انسان سقوط كند و در دنيا گرفتار انواع مصائب و در آخرت گرفتار آتش دوزخ شود.

در آیه 23 سوره جاثیه می خوانیم: «أَفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ الهَهُ هَواهُ وَ أَضَلَّهُ اللَّهُ عَلى‏ عِلْمٍ وَ خَتَمَ عَلى‏ سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ وَ جَعَلَ عَلى‏ بَصَرِهِ غِشاوَةً فَمَنْ يَهْدِيهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ أَفَلا تَذَكَّرُون» ؛ (آيا ديدى كسى را كه معبود خود را هواى نفس خويش قرار داده؟ و خداوند او را با آگاهى [بر اين كه شايسته هدايت نيست] گمراه ساخته، و بر گوش و قلبش مهر زده، و بر چشمش پرده افكنده، با اين حال چه كسى مى‏ تواند غير از خدا او را هدايت كند؟ آيا متذكر نمى‏ شويد؟!).
واژه «هَوى» به معناى تمايل نفس به شهوات است، و گفته اند در اصل از «هَوْى» (بر وزن نَهْى) به معناى سقوط از بلندى به پايين گرفته شده؛ چرا كه سبب مى شود انسان سقوط كند و در دنيا گرفتار انواع مصائب و در آخرت گرفتار آتش دوزخ شود، و جهنم را از اين جهت «هاوية» گفته اند كه قعر آن به قدرى پايين است كه حساب ندارد.
بعضى نيز براى اين واژه دو معنا ذكر كرده اند: بالا بردن و ساقط كردن، و گاهى تركيبى از هر دو را ذكر كرده اند (بالا بردن و سپس فرو افكندن).
بعضى نيز گفته اند كه «هُوىّ» (بر وزن تُهى) به معناى سقوط است و «هَوىّ» (بر وزن قَوىّ) به معناى بالا رفتن است.(1)،(2)