آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ابن تیمیه شیعه را متهم می‌کند که به خاطر تنفر از عشره مبشره (ده نفرى که به آنها مژده بهشت داده شده) – به استثنای علی – ازعدد ده نیز متنفر شده و امور مرتبط با این عدد در زندگی‌شان راه ندارد. پاسخ چنین تهمت سخیفی وجود آیات مشتمل بر عدد ده در قرآن تلاوت شده توسط شیعه و استفاده از این عدد در ادعیه، اعمال، اذکار و... نزد شیعیان است. شیعه براى عدد بدون معدود، ارزشى قائل نیست؛ زیرا عدد تا زمانى که به معدود مبغوض یا محبوبى ضمیمه نشود، در هیچ فردى نسبت به آن عدد، نشانى از حبّ و بغض یافت نمی شود.

ابن تیمیه از روی حماقت و بدون تحقیق ادعا کرده:
از حماقت هاى شیعه آن است که نه تنها عدد ده را به کار نمى برند، بلکه کارهاى مرتبط با ده را نیز انجام نمى دهند، حتّى ساختمان داراى ده ستون یا ده گوشه هرگز نمى سازند، و دلیل آن این است که از عشره مبشَّره (ده نفرى که به آنها مژده بهشت داده شده است) به جز على بن ابى طالب تنفّر داشته و نسبت به آنها دشمنى می ورزند.(1)
و مى گوید:
از تعصّبات شیعه آن است که هرگز عدد ده را به زبان نمى آورند، بلکه به جاى آن مى گویند: نُه و یک(2)--!
پاسخ: آیا بر کسى که خود را شیخ الاسلام مى خواند ننگ و عار نیست که در میان مسلمانان با چنین سخنان بى مغز و سبُکى، بذر فتنه و فساد پاشیده و آن را بارها و بارها در جاى جاى کتابش تکرار نماید؟! گویا که به پژوهشى ژرف، و فلسفه اى مترقّى و حکمت بالغه اى رسیده، و مى خواهد به مردم زندگى و حیات ببخشد!
به گونه اى از شیعه حرف مى زند که گویا قرن ها پیش منقرض شده اند و حوادث زمان، آثارى از آنها به جا نگذاشته است، و قابل شناسایى و دفاع نمى باشند.
و با وجود این آیات در قرآن شیعه: «تِلْکَ عَشَرَةٌ کَامِلَةٌ»(3)؛ (این، ده روز کامل است)، و «مَن جَآءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا»(4)؛ (هر کس کار نیکى بجا آورد، ده برابر آن پاداش دارد، و «وَالْفَجْرِ * وَلَیَال عَشْر»(5)؛ (به سپیده دم سوگند، و به شب هاى ده گانه)، و «فَأْتُواْ بِعَشْرِ سُوَر مِّثْلِهِ»(6)؛ (شما هم ده سوره ساختگى همانند این قرآن بیاورید)، و با وجود دعاى عشرات که هر جمعه خوانده مى شود، و نمازهاى مستحبّى که ده بار سوره در آن تکرار مى شود، و ذکرهاى ده گانه یا ذکرهایى که ده بار مستحبّ است تکرار شوند، و یا مباحث عقول عشره، و بحث جوهر و أعراض ده گانه، و نام هاى ده گانه براى پیامبر، و نیروهاى ده گانه که خداوند به عقل عطا کرده، و ده ویژگى از صفات امام، و ده ویژگى على که از پیامبر به ارث برده، و ده ویژگى که به شیعیان على(علیه السلام) بشارت داده شده، و ده ویژگى در مسواک، و با وجود قصرهاى سر به فلک کشیده و ساختمان هاى آباد و دژهاى استوار شیعه که داراى ده ستون یا ده گوشه و زاویه مى باشند [و دهه های مختلفی که شیعه برای عزاداری و دیگر مراسم خود دارد مثل دهه کرامت و دهه ولایت و دهه فجر و عاشورا و...] و خلاصه با وجود این همه عدد ده که در سخنان و ساختمان هاى آنها مشاهده مى شود، سخنان ابن تیمیّه با کدام عقل و منطق سازگارى دارد؟! آیا وجود اینها براى رسوایى و افتضاح و آشکار شدن اکاذیب او بس نیست؟! سخنان پوچى که هرگز در ذهن بانیان این ساختمان ها خطور نکرده است!
از آن گذشته، اصلاً شیعه براى مجرّدِ عدد بدون معدود، ارزشى قائل نیست؛ زیرا عدد تا زمانى که به معدود مبغوض یا محبوبى ضمیمه نشود، در هیچ فردى نسبت به آن عدد، نشانى از حبّ و بغض نمى توان یافت و تنفّر از یک عددِ مجرّد، تصوّر ندارد.
در هیچ جاىِ جهان از شیعه اى شنیده نشده که به جاى عدد ده بگوید: نُه و یک.
«نعوذ بالله من هذه المجهلة»؛ (از این جهل و نادانى به خدا پناه مى بریم).(7)