آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«نور» به معناى شعاعى است كه پخش مى شود و به چشم در ديدن كمك مى كند، و آن بر دو گونه است: مادّى؛ نورهايى كه با چشم سر ديده مى شود. معنوى؛ نورى كه با چشم بصيرت ديده مى شود.

«نور» به معناى شعاعى است كه پخش مى شود و به چشم در مسأله ديدن كمك مى كند، و آن بر دو گونه است: مادّى، همان نورهايى كه با چشم ظاهر ديده مى شود، و معنوى، همان نورى كه با چشم بصيرت ديده مى شود، مانند: نور عقل و نور قرآن؛ و اگر به فتنه «نائره» گفته مى شود به خاطر آن است كه پخش و گسترده مى شود.
چنين به نظر مى رسد كه اين واژه در اصل به معناى همان روشنايى محسوس بوده، سپس در امور معنوى مانند ايمان و علم و عقل و قرآن و حتى ذات پاك خداوند به كار رفته است.
«نارْ» به معناى آتش نيز از همين ريشه است؛ و در بسيارى از موارد هر دو همراه هم هستند. «مناره» را به اين جهت مناره گفته اند كه محل روشن كردن چراغ ها است؛ يا نور معنويت از طريق اذان به وسيله آن به اطراف پخش مى شود.
«نَوْر» (بر وزن قول) به شكوفه هاى درختان يا مخصوصاً شكوفه هاى سفيد گفته مى شود، چرا كه در آغاز پيدايش نورانيّت خاصّى دارد.(1)