آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

همجنس گرائى، چه در مردان و چه در زنان، از گناهان بسیار بزرگ است و حدّ آن در مردان اعدام، و در زنان صد تازیانه است، که با چهار شاهد یا چهار بار اقرارشخص ثابت شود. طبق روایات، قوم لوط بخاطر این عمل شنیع که عرش را به لرزه در می آورد گرفتار عذاب شدند. امام صادق(ع) در حدیثی می فرمایند: «هر کس با نوجوانى آمیزشجنسى کند، روز قیامت ناپاک وارد محشر مى شود، آن چنان که تمام آب هاى جهان او را پاک نخواهند کرد، و خداوند او را غضب مى کند و از رحمت خویش دور مى دارد، و دوزخ را براى او آماده ساخته است».

همجنس گرائى، چه در مردان باشد و چه در زنان، در اسلام از گناهان بسیار بزرگ است و هر دو داراى حدّ شرعى است.
حدّ همجنس گرائى در مردان، خواه فاعل باشد یا مفعول اعدام است، و براى این اعدام، طرق مختلفى در فقه بیان شده است.
البته اثبات این گناه باید از طرق معتبر و قاطعى که در فقه اسلامى و روایات وارده از معصومین ذکر شده صورت گیرد، و حتى سه مرتبه اقرار هم به تنهائى کافى نیست، و باید حداقل چهار بار اقرار به این عمل کند.
و اما، حدّ همجنس گرائى در زنان پس از چهار بار اقرار، و یا ثبوت به وسیله چهار شاهد عادل (با شرائطى که در فقه گفته شده) صد تازیانه است.
و بعضى از فقها گفته اند: اگر زن شوهردارى این عمل را انجام بدهد حدّ او اعدام است.
اجراى این حدود، شرائط دقیق و حساب شده اى دارد که در کتب «فقه اسلامى» آمده است.
روایاتى که، در مذمت همجنس گرائى از پیشوایان اسلام نقل شده آن قدر زیاد و تکان دهنده است، که با مطالعه آن هر کس احساس مى کند: زشتى این گناه به اندازه اى است که کمتر گناهى در پایه آن قرار دارد.
از جمله، در روایتى از پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم:
«لَمّا عَمِلَ قَوْمُ لُوط ما عَمِلُوا بَکَتِ الأَرْضُ إِلى رَبِّها حَتّى بَلَغَتْ دُمُوعُها إِلَى السَّماءِ، وَ بَکَتِ السَّماءُ حَتّى بَلَغَتْ دُمُوعُها الْعَرْشَ. فَأَوْحَى اللّهُ إِلَى السَّماءِ أَنْ أَحْصِبِیهِمْ، وَ أَوْحى إِلَى الأَرْضِ أَنِ اخْسِفِی بِهِمْ»؛
(هنگامى که قوم لوط آن اعمال ننگین را انجام دادند زمین آن چنان ناله و گریه سر داد که اشک هایش به آسمان رسید، و آسمان آن چنان گریه کرد که اشک هایش به عرش رسید.
در این هنگام خداوند به آسمان وحى فرستاد که آنها را سنگ باران کن! و به زمین وحى فرستاد که آنها را فرو بر)!(1) (بدیهى است گریه و اشک جنبه تشبیه و کنایه دارد).
و در حدیثى از امام صادق(علیه السلام)مى خوانیم: پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود:
«مَنْ جامَعَ غُلاماً جاءَ یَوْمَ الْقِیامَةِ جُنُباً لایُنَقِّیهِ ماءُ الدُّنْیا وَ غَضِبَ اللّهُ عَلَیْهِ وَ لَعَنَهُ وَ أَعَدَّ لَهُ جَهَنَّمَ وَ سائَتْ مَصِیراً... ثُمَّ قالَ إِنَّ الذَّکَرَ یَرْکَبُ الذَّکَرَ فَیَهْتَزُّ الْعَرْشُ لِذلِک»؛
(هر کس با نوجوانى آمیزش جنسى کند، روز قیامت ناپاک وارد محشر مى شود، آن چنان که تمام آب هاى جهان او را پاک نخواهند کرد، و خداوند او را غضب مى کند و از رحمت خویش دور مى دارد، و دوزخ را براى او آماده ساخته است و چه بد جایگاهى است...
سپس فرمود: هر گاه جنس مذکر با مذکر آمیزش کند، عرش خداوند به لرزه در مى آید).(2)
در حدیث دیگرى، از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: (آنها که تن به چنین کارى در مى دهند، بازماندگان سدوم (قوم لوط) هستند).
سپس اضافه فرمود: (من نمى گویم از فرزندان آنها هستند، ولى از طینت آنها هستند).
سؤال شد همان شهر «سدوم» که زیر و رو شد؟
فرمود: (آرى! چهار شهر بودند: «سدوم»، «صریم»، «الدّما» و «عمیرا» (عمورا)).(3)
در روایت دیگرى، از امیر مؤمنان على(علیه السلام) مى خوانیم: از پیامبر(صلى الله علیه وآله) شنیدم چنین مى گفت: «لَعَنَ اللّهُ الْمُتَشَبِّهِینَ مِنَ الرِّجالِ بِالنِّساءِ وَ الْمُتَشَبِّهاتِ مِنَ النِّساءِ بِالرِّجال»؛
(لعنت خدا بر آن مردانى باد که خود را شبیه زنان مى سازند، [با مردان آمیزش جنسى مى کنند] و لعنت خدا بر زنانى باد که خود را شبیه مردان مى کنند).(4)، (5)