«فطرت» از مادّه «فَطْر» (بر وزن سطر) به عقيده بعضى در اصل به معناى شكافتن است. سپس به معناى آفرينش خلقت به كار رفته؛ گويى پرده عدم شكافته مى شود و موجودات بيرون مى آيند.
منظور از اين واژه همان خلقت الهى و آفرينش نخستين و هدايت تكوينى به سوى يك سلسله از حقايق است كه از آغاز در درون جان انسان به وديعت نهاده شده است.