قرآن، در این آیه «اولویت پیامبر»(ص) را نسبت به مسلمانان به طور مطلق ذکر کرده است و مفهومش این است که در کلیه اختیاراتى که «انسان» نسبت به خویشتن دارد «پیامبر»(ص) از خود او نیز اولى است. گرچه بعضى از مفسران آن را به مسأله «تدبیر امور اجتماعى» و یا «اولویت در مسأله قضاوت» و یا «اطاعت فرمان» تفسیر کرده اند، اما در واقع هیچ دلیلى بر انحصار نداریم. لذا باید گفت: پیامبر اسلام(ص) هم در مسائل اجتماعى، هم فردى، هم در مسائل مربوط به حکومت، و دعوت، از هر انسانى نسبت به خودش اولى است.