در بین خطبه شقشقیه مردى از اهل عراق برخاست و نامه اى به دست آن حضرت داد. على(ع) مشغول مطالعه آن نامه شد و هنگامى که از خواندن آن فراغت یافت ابن عباس عرض کرد: اى امیرمؤمنان چه خوب بود خطبه را ادامه مى دادید. فرمود: هیهات اى ابن عباس! این سوز درونى بود که زبانه کشید و سپس آرام گرفت و فرو نشست. ابن عباس مى گوید: به خدا سوگند من هیچ گاه بر سخنى همچون این سخن ناتمام تأسف نخوردم که على(ع) آن را تا به آن جا که مى خواست برسد ادامه نداد.