قرآن کریم می فرماید: «وَ مَنْ يَشكُرَ فَاِنَّما يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ كَفَرَ فَاِنَّ اللّهَ غَنِىٌّ حَميْدٌ»، در اینجا دو نكته شایان توجه است: 1- شكرگزارى در آیه به صورت فعل مضارع و ناسپاسى به صورت فعل ماضى ذکر گردیده، یعنی در مسير تكامل روح و پیشرفت معنوی، تداوم شكر لازم است، در حالى كه يك لحظه ناسپاسى، عواقب سوئی به دنبال دارد. 2- خداوند در هر حال غنى و بى نياز از شكر بندگان است و اين بندگان هستند كه از طريق شكرگزارى راهى به نعمت های بی انتهای الهی پيدا مى كنند.