از این کلام الهی استفاده مى شود که امام(رهبر معصوم همه جانبه مردم) باید از طرف خدا تعیین گردد. زیرا: اوّلاً: امامت یک نوع عهد و پیمان الهى است؛ پس چنین کسى را باید خود خداوند تعیین کند که طرف پیمان است. ثانیاً: امام باید در تمام عمر خود معصوم بوده باشد و کسى جز خدا نمى تواند از وجود این صفت در امام آگاه گردد.

سه اشکال بر این تفسیر وارد شده. الف: این تفسیر با کلمه «أُولُوا» که به معنى جمع است سازگار نیست؛ زیرا امام معصوم در هر زمان یک نفر بیش نیست. ب: امام معصوم در زمان پیامبر(ص) وجود نداشته؛ در این صورت چگونه فرمان به اطاعت از وى داده شده است. ج: اگر منظور امامان معصوم است، پس چرا در ذیل آیه سخنى از اولوا الامر به میان نیامده و مرجع حل اختلاف تنها خدا (قرآن) و پیامبر(سنت) معرفى شده است؟