«عرش» در لغت به معنى سقف یا چیزى که داراى سقف باشد آمده و به تخت هاى بلند مثل تخت سلاطین و داربست هائى که براى برپا نگه داشتن بعضى از درختان مى زنند نیز گفته شده. اما هنگامى که در مورد خداوند به کار مى رود منظور، مجموعه جهان هستى است که در حقیقت تخت حکومت خداست و جمله «استوی علی العرش» کنایه از احاطه کامل پروردگار و تسلط او بر تدبیر امور آسمان ها و زمین بعد از خلقت آنها است.