خداوند در قرآن به پنج صفت مهم حضرت ابراهیم (ع) تصریح کرده است: امت بودن(به معنی مبالغه در شخصیت والا یا به معنی مقتدای مردم و...)، بنده مطیع خدا بودن، گام برداشتن در خط مستقیمِ حق، از مشرکان نبودن و شاکر نعمت های خدا بودن. نتیجه این صفات این شد که خدا او را برای نبوت برگزید و به راه راست هدایت کرد و در دنیا به او حسنه داد و در آخرت از صالحان بود و مکتبش را هم برای همه امتها خصوصا اسلام الهام بخش گردانید.