این آیه مى گوید: کتاب هر پیامبرى را به زبان قوم او فرستادیم نه این که نبوّت و رهبرى او مخصوص به همان امّت بوده است. پیامبر اسلام(ص)، چون از میان یک امّت عربى برخاسته و شروع دعوتش با اقوام عرب بوده، کتابش نیز به زبان عربى است، لکن قوانین و احکام او مربوط به عموم جهانیان است. آری اگر زمان بعثت یک زبان بین المللى وجود داشت که همه به آن آشنا بودند، جا داشت که قرآن به همان زبان باشد، ولی چنین مطلبى وجود نداشته؛ بنابراین عربى بودن قرآن هیچ گونه منافاتى با جهانى بودن اسلام ندارد.

خواندن نماز به زبان عربى که از جامع ترین زبان هاى دنیاست، یکى از نشانه هاى جهانى بودن دین اسلام و نشانه یگانگى مسلمانان است؛ زیرا جمعیّتى که در یک صف و در یک جبهه قرار مى گیرند، ناگزیرند زبان واحدى داشته باشند که به وسیله آن تفاهم کنند. در واقع همان طور که مسأله توحید و یگانگى، در تمام اصول و فروع اسلام یک زیربناى اساسى محسوب مى گردد، نماز به سوى قبله واحد، در اوقات معیّن و به یک زبان مشخّص، نمونه اى از این وحدت است.