اولا: دعا کردن دستوری است که خدای حکیم داده است و حُکم خدای حکیم منافاتی با حکمت او ندارد.  ثانیا: دستور به دعا فقط برای اجابت نیست؛ حکمت اصلی دعا ارتباط با خداست.  ثالثا: دعا خود در «سلسله اسباب» حکمت و مصلحت الهی قرار دارد. خداوند به همان دليل كه حكيم است، مواهب او نسبت مستقيمى با شايستگى ها و لياقت هاى افراد دارد؛ دعا كنندگان واقعى با رفتن به در خانه خدا ميزان اين شايستگى را در خود بالا مى برند.  رابعا: توجه به اثرات و برکات دعا نشان می دهد که این آموزه دینی به هیچ وجه موضوعی بی ثمر نیست و به خاطر این آثار و برکات امری «راجح» و قابل اعتناء می باشد.

تنها افرادى که «مستقلات عقلیه» را منکرند مى توانند ترجیح «مرجوح» بر «راجح» را بپذیرد. البته آنها هم به زبان این را می گویند و الّا در عمل دائماً به سراغ ترجیح برتر مى روند. مثلا؛ میوه هاى خراب را رها کرده و میوه هاى خوب را جدا مى کنند. پس، قانون «ترجیح بهتر» یک قانون عقلى است که همه آن را عملا پذیرا هستند، ولى گاهی وضع جامعه چنان دگرگون مى شود که ضدّ ارزش ها جانشین ارزش ها مى شود، و انسان هاى ظاهراً عاقل، ممتازها را رها کرده به سراغ غیر آنها مى روند.