«حكيم» افعال خود را به بهترين وجه و از نزديك ترين راه انجام می دهد؛ و از هرگونه كار نادرست و ناموزون پرهيز می کند؛ در حقيقت «حكمت» بيشتر ناظر به جنبه هاى عملى و «علم» ناظر به جنبه هاى نظرى است؛ لذا تمام دلايل اثبات «علم» براي خداوند، وصف «حكيم» را براي او ثابت می كند. البته توصيف خدا به «حكيم» با توصيف انسان به آن فرق دارد. اعمال انسان حكيم با قوانين عالم هستى هماهنگ است؛ ولى خداوند حكيم قوانينى را كه ايجاد كرده مصداق نظام احسن است، به بيان ديگر، خدا ايجاد قانون مى كند و ما پيروى از قانون.