أحد در آیه اول سوره توحید، به معنی یگانه و یکتا است و نه واحد عددی، به عبارت دیگر، ذات او از هر نظر بی نهایت است، و أحد به معنی وحدانیت و عدم وجود مثل و مانند است.

علم محدود ما به ذات نامحدود خداوند و صفات او که عین ذات اوست، نمی رسد؛ بنابراین آنچه ما از ذات و صفات خدا مى دانیم، یک علم اجمالى است و الفاظى که بیانگر صفات ثبوتیه و سلبیه او است نیز نمی تواند بیانگر حقیقت آنها باشد؛ لذا ممکن است در ظاهر با برخی صفات متناقض مثل اول و آخر، ظاهر و باطن و... مواجه شویم اما هنگامى که این الفاظ را در افق ذات بى نهایت او مى اندیشیم، مى بینیم همه با هم جمع است؛ چرا که موجود نامتناهى در عین اوّل بودن، آخر، و در عین ظاهر بودن، باطن است.