«قضا» در لغت یعنی «حکم کردن و فیصله دادن» و در اصطلاح همان «فراهم نمودن اسباب تحقّق امور» است. «قَدَر» نیز در لغت یعنی «اندازه گیری» و در اصطلاح، اشاره به «ویژگی های طبیعی و حدّ وجودى و حدود تحقّق اشیاء» است. قضا و قدر «تکوینی» یعنی همه امور بر اساس علل و ویژگی های خاصّی محقّق می شوند و قضا و قدر تشریعی به معنى فرمان الهى در تعيين وظائف انسان و مقدار و حدود اين وظائف است. قضا و قدر با اختیار انسان منافات ندارد و سرنوشت او وابسته به اسبابی است که از جمله آن، اراده و تلاش انسان است.

تصدیق قرآن نسبت به تورات و انجیل که در برخی آیات مانند؛«مصدقا لما معکم» و... آمده به این معنی است که صفات و ویژگى هاى پیامبر اسلام(ص) با نشانه هائى که در تورات و انجیل آمده، مطابقت کامل دارد و این تعبیر، دلالتى بر تصدیق تمام مندرجات تورات و انجیل ندارد، خصوصا وقتی به آیات دیگر قرآن که دلالت بر تحریف آنها دارد، رجوع شود این معنی واضح تر می گردد.