امام علی(ع) می فرماید: «خداوندا آبرويم را با بى نيازى [از خلق] محفوظ دار و شخصيتم را بر اثر فقر ضايع مكن، [تا اینکه مجبور نگردم] از كسانى درخواست روزى كنم كه آنها خود، از تو روزى مى طلبند و از افراد بدكردار و پست خواستار عطوفت و بخشش گردم و سرانجام به ستودن آن كس كه به من چيزى عطا كرده، مبتلا شوم [هر چند شايسته ستايش نباشد] و به نكوهش كردن آن كس كه مرا محروم داشته گرفتار گردم، هر چند در خور نكوهش نباشد».

امام علی(ع) درباره آثار زیانبار «فقر» می فرماید: «فقر انسان هوشمند را از بيان دليل و حجت خود گنگ مى سازد». به اعتقاد امام(ع) فقر سبب نقصان دين، مشوش شدن عقل و جلب كينه مى گردد، و اگر اغنيا از كمك به ديگران بُخل ورزند فقرا آخرت خود را به دنيايشان مى فروشند و حتى آنها در وطن خود نيز غريب هستند. همچنين پیامبر(ص) می فرماید: «نزديك است كه فقر انسان را به مرحله كفر برساند»؛ زیرا فقر زمينه انواع انحرافات عقيدتى و اخلاقى را به ويژه در افراد كم ظرفيت فراهم مى سازد، از این رو باید برای درمان آن تلاش کرد.