«رهبانیّت» به معناي خوف از خدا و پرداختن به عبادت و ترک دنیا و جامعه می باشد. رهبانیّت در میان هندوها و مرتاضان هندی رواج داشته؛ اما در میان مسيحیّت از قرن سوم مرسوم شده است. در ابتدا رهبانیّت، اختصاص به مردان داشت؛ ولی از قرن چهارم به بعد در میان زنان هم رایج شد و محلی به نام دِیْر برای آنها ساخته شد. رهبانها علاوه بر عبادت، به کشاورزی و صنایع دستی نيز می پرداختند. يكى از شرايط اصلى رهبانيّت، ترك ازدواج بود؛ ولی متأسفانه در برخی از دیرها فجايعى به وقوع پيوست كه نتيجه انحراف از فطرت انسانى بود.