قرآن هر چند مستقيماً درصدد بيان مسأله تكامل يا ثبوت انواع نيست؛ اما ظاهر آياتِ خلقت آدم، بیشتر روى خلقت مستقل دور مى زند؛ حتی آیه 33 سوره آل عمران - که مسلمانانِ طرفدار تكامل برای اثبات فرضیه خود از آن استفاده کرده اند، می گويند: «خداوند آدم، نوح و آل ابراهيم را از میان جهانیان برگزید» و این یعنی همه آنها حتی آدم در ميان امتى زندگى كردند و از ميان آنها برگزيده شدند - نیز در صورتی مؤید آنها است که منظور از جهانیان فقط معاصرین آنها باشند درحالیکه این تخصیص دلیلی ندارد و مؤید فرضیه تکامل نیست.

با وجود تلاش عده اي براي ايجاد تضاد ميان «فرضيه تكامل» و «مسئله خداشناسى»، امروزه تضادي ميان اين دو وجود ندارد و ما اين فرضيه را چه قبول و چه رد نمائيم در هر دو صورت مى توان خداشناس بود. فرضيه تكامل به فرض اثبات، شكل يك قانون علمى به خود خواهد گرفت كه از روى علت و معلول طبيعى پرده بر مى دارد و فرقى ميان اين رابطه علت و معلولى در عالم جانداران و ديگر موجودات نيست و خود داروين در برابر اتهام بي دينى تصريح مى كند كه من در عين قبول تكامل انواع، خداپرستم و بدون قبول وجود خدا نمى توان تكامل را توجيه كرد.