در ارتباط با مجازات ابدی سه نکته لازم است. اولا: مجازات ابدى، منحصر به کسانى است که تمام روزنه هاى نجات را به روى خود بسته اند. ثانیا: مقدار زمان مجازات تناسب با کیفیت گناه دارد، نه مقدار زمان آن، مثلاً کسى ممکن است در یک لحظه دست به قتل نفس بزند، و طبق پاره اى از قوانین محکوم به زندان ابد گردد. ثالثا: کیفرهاى رستاخیز، همانند رنج ها، دردها و ناراحتى هائى که گناهکاران در جهان دیگر مى کشند، اثر و نتیجه اعمال خود آنها است که دامانشان را مى گیرد.

خداوند عذاب دوزخ را نتیجه اعمال بندگان دانسته و می فرماید: «عذاب دردناک، نتیجه اعمال خود شما است، این شما بودید که به خود ستم کردید، خدا هرگز به بندگان ستم نخواهد کرد». هم چنین امام علی(ع) می فرماید: «به خدا سوگند، هیچ جمعیتى غرق نعمت نشدند سپس آن نعمت از آنها سلب نگردید، مگر به خاطر گناهان آنان، و خدا به بندگان ستم نمى کند». در واقع هر کیفر و پاداشی از طرف خدا، به خاطر اعمالى است که انسان ها با اراده خود انجام داده اند، اما مجازات بندگان بی دلیل، ظلم است و خداوند منزه از ظلم است.