مسلمانان در دوران بنى امیّه خصوصا در عصر حاکمیّت معاویه و یزید دشمن شناس نبودند و با بنى امیّه که کینه دیرینه اى از اسلام داشتند و در پی انتقام خون عزیزانشان در جنگ هاى بدر و احد و احزاب بودند بیعت می کردند، با این که پیامبر(ص) درباره خلافت آنها هشدار داده بودند. این جهل  و نادانی در دوران یزید به اوج خود رسید و امام حسین(ع) براى بیدارى مردم راهی جز قیام نداشت تا این که خون پاک حضرت و یارانش موجب بیداری مردم و منتهى به سقوط بنى امیّه و ریشه کن شدن این درخت ناپاک شد.