«جهاد ابتدایی» که با شرایطی مانند حضور امام معصوم(ع) مشروعیت پیدا می کند؛ جنگی نیست که مسلمانان آغاز کننده آن باشند، بلکه جنگی است در برابر دشمن خارجی که به دلایلی، غیر از تهاجم فیزیکی دشمن تحقق می یابد. از سویی «جهاد ابتدایی» به دو شاخه جهاد «آزادی بخش» با استضعاف گران و جهاد با مشرکان و کافران در مسیر بسط توحید، و... تقسیم می شود. در واقع «جهاد ابتدایی» تهاجم و تحمیل عقیده نیست، بلکه دعوت به اندیشه و تفکر در جهت انتخاب عقیده حق است و این واقعیت را در تمام جنگ های صدر اسلام می توان مشاهده کرد.