قرآن «دین» را واحد و «شریعت» را متعدد می داند. لذا در قرآن هرگز واژه دین به صیغه جمع نیامده؛ زیرا حقیقت دین همان تسلیم در برابر خدایی است که سلطه و شایستگی پرستش را دارد. از سویی قرآن دین را منحصر در «اسلام» دانسته و می فرماید: «هر کس که غیر از اسلام را به عنوان دین طلب کند هرگز از او قبول نخواهد شد». اما شریعت در لغت به راهی گفته می شود که انسان را به مقصد می رساند، و در اصطلاح، آموزه های عملی و اخلاقی است که با زندگی فردی و اجتماعی انسان ارتباط دارد. از این رو پلورالیسیم دینی به معنی پلورالیسم شریعتی است.