یکی از آداب دعا، آهسته و نجواگونه دعا کردن است. قرآن مي فرمايد: «ادْعُوا رَبَّکُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْيَةً». «تضرّع» به معناي ناله كردن و «خفيه» مخفي و دور از حضور ديگران بودن است. دلیل آن نیز اینست که خدا به همه كس نزديك است. اگر كسي دريافت كه خدا نزديك است، روش دعا كردن براي او روشن مي شود كه خدا را آهسته بخواند و هم اطمينان دارد كه خدا به همه نيازهاي او آشناست. وقتي انسان خود را دور احساس مي كند با ندا خدا را مي ‏خواند؛ اما وقتي احساس کرد نزديك است، ندا را كم يا آن را تبديل به نجوا مي كند.