«ابوعبّاس احمد بن ابراهیم ضبّى»، شخصیتى بى نظیر بود؛ و وزیرى بود که لقب رئیس را به همراه داشت و از کسانى است که زمام سیاست و ادبیّات را بعد از «صاحب بن عبّاد» به دست گرفت ، و از ندیمان و نزدیکان وى بود ، تا جایى که به بلنداى فضل و ادب رسید و مورد توجه دیگران قرار گرفت و پیوسته چنین بود تا اینکه «صاحب بن عُبّاد» در سال 385 وفات کرد و «فخر الدوله بویهى» او را بر مسند وزارت نشاند .
ابوالحسن على بن احمد جرجانى معروف به جوهرى، میزانى از موازین ادبیّات و یکى از پشتوانه هاى علوم عربى و از نوآوران و شگفتى آفرینان در صنعت شعر بوده است. وى از دست پرورده ها و ندیمان و شعراى صاحب بن عُبّاد بوده است. وی بعد از سال 377 و قبل از سال 385 در جرجان، و در حال حیات صاحب بن عُبّاد، دیده از جهان فرو بست.
قال الصّادق عليه السّلام :
ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَينِ شِعْراً فَبَکى وَ اَبکْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.
هيچ کس نيست که درباره حسين عليه السّلام شعرى بسرايد و بگريد و با آن بگرياند مگر آن که خداوند، بهشت را بر او واجب مى کند و او را مى آمرزد.
رجال شيخ طوسى ، ص 289