ایشان در خطبه 197 نهج البلاغه می فرماید: رسول خدا(ص) در حالى که سرش بر سینه ام قرار داشت، قبض روح شد، نفْس او در دستم روان گشت. سپس آن را به چهره کشیدم. من عهده دار غسل او بودم، در حالى که فرشتگان مرا یارى مى کردند و در و دیوار و صحن خانه، به ضجّه درآمده بودند.گروهى- از فرشتگان- به زمین مى آمدند و گروهى به آسمان مى رفتند و گوش من از صداى آنان که آهسته بر آن حضرت نماز مى خواندند، خالى نمى شد! تا زمانى که او را در قبر به خاک سپردیم.

در برخى از احادیث دوازده خلیفه آمده؛ بعد از آن که پیامبر(ص) به امامان و خلفاى بعد از خود اشاره کردند گروهى با ضجه زدن و همهمه کردن جلسه را بر هم زده و سخنان پیامبر را نا مفهوم گذاشتند که مردم نفهمند پیامبر چه می گوید. هدف آنان این بود که نگذارند مطلبى از پیامبر در باره خلافت به میان آید تا همه نقشه هاى آن ها بر هم بریزد. آنان احتمال زیاد مى دادند که پیامبر در ملأ عام سخن از جانشینى خود بگوید، لذا در مجلس پیامبر در دسته هاى مختلف مترصّد بودند تا نگذارند پیامبر به هدف خود برسد.