مُصحف عبدالله بن مسعود دارای چند ویژگي بود: 1. ترتيب سوره ها چنين بود: «سبع طوال»، «مئين»، «مثانى»، «حواميم»، «ممتحنات» و «مفصّلات». 2. این مصحف 111 سوره داشت؛ زیرا فاقد سوره حمد و سوره های معوّذتین بود. 3. در مُصحف ابن مسعود براى سوره «برائت»، «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» ثبت شده بود. 4. در بسيارى از آيات و كلمات قرآنى با مشهور مخالفت داشت؛ زيرا ابن مسعود بر اين باور بود كه مى توان كلمات قرآن را به مترادف آن تبديل كرد. 5. برخى كلمات را براى روشن شدن مرادِ آيه به كلمات ديگر تبديل مى كرد. 6. احيانا الفاظى را به منظور شرح و تفسير در ضمنِ جمله ها و عبارات قرآن مى افزود.

نام های گروهی سوره های قرآن عبارتند از: 1. سبع طِوال: هفت سوره طولانى بقره، آل عمران، نساء، أعراف، أنعام، مائده و دو سوره انفال و برائت كه به جاى يك سوره شمرده شده اند. 2. مئين: سوره هايى كه عدد آيات آنها از صد متجاوز است. 3. مثانى: سوره هايى كه عدد آيات آنها زير صد قرار دارد. 4. حواميم: هفت سوره اى كه با حروف «حم» شروع مى شود. 5. ممتحنات: نزديك به بيست سوره اند و عبارتند از: فتح، حشر، سجده، طلاق، ن و القلم و ... . 6. مفصّلات: از سوره الرحمان تا آخر قرآن است؛ به جز چند سوره كه از ممتحنات يا مئين شمرده شده اند.