پس از آگاه شدن مردم مدينه، اضطراب عجيبى در شهر به وجود آمد و مردم فرياد و شيون برآوردند. چند مأمور، امام هادی(ع) را از منزل خارج كرده به راه افتادند که همگی معترفند، در راه جز نيكى از او نديدند. پس از ورود به سامرّاء به دستور متوكل به بهانه اينكه هنوز محل اقامت امام آماده نيست! و به هدف تحقير موذيانه امام، حضرت را در محل پستى كه به «كاروانسراى گدايان» معروف بود، وارد كردند و حضرت روز اول را در آنجا به سر برد و روز بعد، منزلى براى سكونت امام معيّن كردند كه در آنجا استقرار يافت.

فرماندار مدينه، طى نامه‏ اى خليفه(متوکل) را از فعاليت هاى سياسى امام هادی(ع) نگران ساخت و پايگاه اجتماعى آن حضرت را براى متوكل تشريح كرد. متوكل که براى زير نظر گرفتن امام هادى(ع) از روش نياكان پليد خود استفاده مى كرد و در صدد بود به هر وسيله ممكن فكر خود را از طرف حضرت راحت كند؛ حضور امام در مدينه و عدم دسترسی به ایشان را براى حكومت جابرانه خود خطر جدى دانست و لذا دستور جلب محترمانه! امام را صادر و ایشان را به سامراء منتقل کرد.