از آنجا كه در دوره امام عسکری(ع) شخصيت هاى بزرگ شيعه در فشار بودند، امام به تناسب مورد، هر يك از آنان را به نحوى دلگرم و راهنمايى مى‏ كرد و روحيه آنان را بالا مى ‏برد تا ميزان تحمل و صبر و آگاهى آنان در برابر فشارها، تنگناها و فقر و تنگدستي ها فزونى يابد و بتوانند مسئوليت بزرگ اجتماعى و سياسى و وظايف دينى خود را به خوبى انجام دهند. نامه امام به محمد بن حسن بن ميمون و على بن حسين بن بابويه قمى، نمونه بارز این اقدامات است.