قرآن مجيد به عنوان اصيل‌ترين منابع اسلامى، درباره فداء پيامبران و غير آنها سخنى به ميان نياورده است؛ چراكه اين كتاب آسماني هيچ كس را به جرم گناه ديگرى گناهكار نمى‌داند. آيه «وَ لاَتَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى» در پنج سوره قرآن تكرار شده است. قرآن از سويى وسيله نجات و آمرزش و دخول در بهشت جاودان را ايمان و عمل صالح معرّفى مى‌كند و از سوى ديگر، نجات انسان‌ها و امّت‌ها را در گرو اعمالشان مى‌داند و پاداش‌هايى كه به آنها وعده داده شده به تناسب همان اعمال اكتساب شده معرّفى مى‌كند.