از آنجا که یکی از مشكلات بزرگ اجتماعى، غيبت و عيبجويى مردم از يكديگر است امام علی(ع) به شدّت از اين كار نهى مى كند و مي فرمايد: «چگونه آن عيبجو بر برادر خود عيب مى گيرد، و او را به خاطر بلايى كه گرفتار شده است سرزنش مى كند، در حالى كه خودش كانون آن عيب هاست، و خدا به لطفش بر آن پرده افكنده است آيا به خاطر نمى آورد كه آنچه را خدا از گناهان او مستور داشته، شايد بزرگتر از گناهى است كه بر ديگران عيب مى گيرد». به اين ترتيب، امام تمام راه ها را بر عيبجويان و غيبت كنندگان بسته و هرگونه بهانه اى را از آنها مى گيرد.