امام علی(ع) در بیان اهمیت دانش می فرماید: «انسان ممكن است در دنيا از هر چيزى سير شود جز زندگى كه از آن سير نمی شود و از فقدان آن احساس راحتى نمى كند». در واقع این سخن تشبيهی در مورد علم و دانش است كه انسان هرگز از آن سيراب نمى شود. سپس مى فرمايد: «اين حيات همان علم و دانش است كه مایه حيات قلب مرده، و بينايى چشم و شنوايى گوش، و مايه سيراب شدن تشنگان است». بر این اساس انسان دارای دو حيات مادى و جسمانى است، و حيات معنوى علم و دانش است كه خردمندان از آن سير نمی شوند.