با كمى تأمل در متن آيه متوجه می شویم كه یوسف(ع) قصد گناه نكرد. زیرا این آیه این نکته را بیان می کند که یوسف اگر «برهان» پروردگارش را نمی دید، قصد گناه می کرد در حالی که می بینیم ایشان برهان پروردگارش را مشاهده كرد؛ منظور از برهان پروردگار همان آگاهى او به اسما و صفات خدا بوده است که به همه پیامبران عطا می شود و آنها را از گناه مصون نگه می دارد.
خرافات و سخنان و تفسیرهای باطلی که یوسف را تا لبه پرتگاه اقدام به آن عمل زشت پيش برده از اسرائيليات است؛ چرا که یوسف(ع) از مخلصین می باشد که بر اساس قرآن از فریب شیطان در امان هستند.
علاوه بر آن در روایتی از امام رضا(ع) «هَمَّ بهَا» به تلاش برای دوری از همسر عزیز مصر معنی شده نه قصد کردن او.

قرآن در برخی آیاتش تزيين كننده اعمال انسان را «شيطان» معرفي كرده می فرماید: «[شيطان وقتى از درگاه خداوند مطرود شد و كمر به دشمنى فرزندان آدم و گمراه ساختن آنها بست، چنين گفت:] من [لذّات مادّى را] در زمين، در نظر آنها زينت مى دهم و همگى را گمراه خواهم ساخت مگر بندگان مخلَصت را». اما در جاي ديگر از آياتِ قرآن، تزيين اعمال به خدا نسبت داده شده است. راه جمع اين گونه آيات با آيه قبلي اين است كه خداوند اعمالشان را براي آنها تزيين مي كند تا سرگردان شوند. اين تزيين الهى، نوعى مجازات الهى براى افراد بى ايمان و منحرف است.