آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«قرائت» همان تلاوت و خواندن قرآن است و اصطلاحا به گونه اى از تلاوت قرآن اطلاق مى شود كه داراى ويژگى هاى خاصى است. بدين معنا كه از نصّ وحى الهى حكايت كند و بر حسب اجتهادِ يكى از قُرّاء معروف استوار باشد. در واقع قاريان قرآن، راويان و ناقلان همان قرآنى هستند كه بر پيامبر(ص) نازل گرديده و اختلاف آنان از اختلاف در نقل و روايت آن نصّ نشأت گرفته است؛ و آن به سبب عواملى مانند: اختلاف مصاحف اوّليّه، نارسايى خط و نوشته هاى قرآن و ابتدایی بودن خط نزد اعراب به وجود آمده است.

قرائت همان تلاوت و خواندن قرآن كريم است و اصطلاحا به گونه اى از تلاوت قرآن اطلاق مى شود كه داراى ويژگى هاى خاصى است. بدين معنا كه هرگاه تلاوت قرآن به گونه اى باشد كه از نصّ وحى الهى حكايت كند و بر حسب اجتهادِ يكى از قُرّاء معروف ـ بر پايه و اصول مضبوطى كه در علم قرائت شرط شده ـ استوار باشد، قرائت قرآن تحقق يافته است. البته قرآن داراى نصّ واحدى است و اختلاف ميان قُرّاء بر سرِ به دست آوردن و رسيدن به آن نصّ واحد است.
امام صادق(علیه السلام) مى فرمايد: «إِنَّ الْقُرْآنَ وَاحِدٌ نَزَلَ مِنْ عِنْدِ وَاحِدٍ وَ لَكِنَّ الْإِخْتِلَافَ يَجِي‏ءُ مِنْ قِبَلِ الرُّوَاةِ»(1)؛ (قرآن يكى بيش نيست و اختلافات بر سر قرائت آن از جانب راويان [قاريان] صورت گرفته است). قاريان قرآن (قُرّاء معروف)، راويان و ناقلان همان قرآنى هستند كه بر پيامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) نازل گرديده و اختلاف آنان از اختلاف در نقل و روايت آن نصّ نشأت گرفته؛ و آن به سبب عواملى است كه اين اختلاف را ايجاب كرده است. پايه هاى آن عوامل عبارتند از:1. اختلاف مصاحف اوّليّه، چه پيش از اقدام به يكسان كردن مصاحف در زمان عثمان و چه پس از آن؛
2. نارسايى خط و نوشته هاى قرآن كه از هر گونه علائم مُشخّصه و حتى از نقطه عارى بوده است؛
3. ابتدايى بودن خط نزد عرب آن روز.(2)